image
 

De maker en corona – Sarah moest haar woning opzeggen

Gepost op 04-12-2020

“De eerste klap viel nog wel mee,” vertelt Sarah toen de eerste golf afzeggingen kwam. “Achteraf, he. Nu kan ik dat zeggen. Tuurlijk heb ik gejankt. Ik zou dit jaar supertoffe rollen spelen, ging wat doen op Oerol en was gevraagd om een productie te regisseren waar per avond tweeduizend bezoekers op af moesten komen. Na een paar jaar hard werken had ik nu echt zoiets van, oh my God, het gaat gebeuren, weet je wel. Dat was opeens allemaal weggevaagd.”

“Maar ik had nog honderd procent energie. In mijn omgeving was het ook zo van ‘oké, dan gaan we andere dingen doen.’ Een grote voorstelling werd bijvoorbeeld omgebouwd tot een podcast. Op die manier. Ik kon nog steeds artistiek bezig zijn.” Sarah had een flinke spaarrekening en zag het allemaal wel goed komen. “Ik dacht, dit duurt maximaal een jaar. Dat is oké, dan ben ik nog steeds jong.”

Zonder aanvulling raakte haar spaarrekening toch ook leeg en Sarah vroeg TOZO aan. “Dat is fijn en je weet dat je er recht op hebt, maar ja. Dan krijg je een brief waarin staat ‘hey, je zit in de bijstand. Laat je lekker omscholen tot MBO niveau 3 Hovenier.’ Het is bijstand, he? Dat is toch wel heftig, laten we wel wezen. En het komt misschien verwend over, maar hoe kom je rond van duizend euro? Goed, misschien maakte ik wel niet de juiste keuze door nog steeds olijven te kopen op de markt.”

In de zomer kwam er, zoals voorspeld, weer wat schot in de zaak. “De Maskermeiden werd goed opgepakt en er kwamen weer wat grote dingen aan waarvan ik dacht ‘yes!’. In Zwolle mocht ik een artistiek onderzoek doen, dat was ook fantastisch. Dus dan denk je, oh dit trekt aan. Je krijgt weer energie, je bent er.” Dat was voor Sarah reden genoeg om in september de TOZO op te zeggen. “Ik keek naar een vierde kwartaal meet heel veel leuke, toffe jobs.”

image


En toen kwam de tweede golf corona en alle maatregelen die dat met zich meebracht. “Alles waaide gewoon voor de tweede keer weg,” zegt Sarah, “juist toen alles weer begon te lopen. “Die klap was veel harder. Dan weet je, voordat we hier helemaal uit zijn, voor alle cultuur weer loopt, dat duurt nog twee, drie jaar. Dus ik kreeg echt een paniekaanval. Zweten, hartkloppingen, mijn ademhaling niet onder controle en denken ‘dit komt niet meer goed’. Dat had ik al jaren niet gehad.” Reden genoeg voor Sarah om hulp te zoeken. “Ik bellen. Nou, dan kom je er wel achter dat er écht iets aan de hand is; er zijn nu zoveel patiënten met zoveel problemen. Mijn eerste afspraak is pas in januari.”

Geen werk is geen geld en de allerlaatste euro is al lang van de spaarrekening verdampt. “Ik had een superchille studio naast het station in Groningen,” vertelt Sarah. “Van €645,- per maand. Daar heb ik de huur van op moeten zeggen. Maar ik ben dus enorm privileged, he. Ik heb een rijk familielid met een woning in Groningen, die zelf wegens corona vast zit in Finland. Hij zei tegen mij, ‘goh, jij zit in een kutsituatie, je mag in dat huis wonen.’ Kost me alleen gas, water en elektra.”

Het was nog niet eenvoudig om daar volmondig ja op te zeggen. “Weet je, ik had al acht, negen jaar geen contact met dat familielid. Het voelt toch raar om dan opeens in zijn huis te gaan wonen. Mijn moeder zei dat je zulke dingen soms moet gebruiken, want dit zijn rare tijden. Dus ik heb mijn trots opzij gezet, om te voorkomen dat ik nog verder van huis af raak. Hierdoor heb ik geen nieuwe TOZO aan hoeven vragen. Toch, ik mis mijn eigen plekje honderd procent. Ik kan hier bijvoorbeeld niet even een knutselhoek inrichten. Maar er is nu geen paniek meer.”

Inkomsten haalt Sarah momenteel vooral uit kunsteducatie en de Maskermeiden. “Met kinderen maskers maken, dat is hartstikke leuk. Ik snap wel, dit is het verdienmodel de komende jaren. Terwijl ik eigenlijk regisseur ben, speler. Al zie ik daar de eerste twee jaar nog geen nieuwe klussen op binnen komen. Voor ik daar weer geld mee ga verdienen, dat duurt nog wel drie jaar. Dat vooruitzicht…”

“Ja,” zegt de geboren theatermaker, “Het is allemaal mooi hoor, wat je op mijn socials ziet. We gaan ook gewoon door. Zo is de kunstsector. Maar ik ben mijn huis kwijt en ga weer in therapie. Dit is crisis.”

In het vorige artikel in deze serie spraken we Marc Henri Quere, die zijn topjaar helemaal zag wegvallen. Lees dat hier.